ironicznie

  • w sposób świadczący o tym, że ktoś posługuje się ironią
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Ocena i wartościowanie

    wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

  • Widzę, że mamy wśród nas jasnowidza - ironicznie zauważył Zani.

    źródło: NKJP: Grzegorz Mathea: IV Rzeczpospolita, 2005

    - Potrafił spojrzeć ironicznie, tak, że rozmówcy robiło się przez moment nieprzyjemnie - opisuje nauczycielka.

    źródło: NKJP: Małgorzata Gradkowska: Tak jak w kinie, Dziennik Bałtycki, 1999-04-23

    - Ty, baba, się na tym znasz? - pytają ironicznie, kiedy szesnastolatka wertuje sportowe gazety i z zapałem opowiada o ligowych rozgrywkach.

    źródło: NKJP: Iza Salamon: Piłka, moja miłość, Dziennik Zachodni, 2003-09-04

    - Przecież Wojtek, brat Rafała, mówi mi, że twój ojciec to komuna. - Słuchaj tego co mówi, to daleko zajdziesz - rzuca ironicznie.

    źródło: NKJP: Marek Bukowski: Wysłannik szatana, 1999

    Gdy planowaliśmy jej budowę, uśmiechano się ironicznie. Dziś stoi obiekt wart ok. 6 mln zł, przy czym ani budżet miasta ani powiatu nie dołożył do tego żadnych większych pieniędzy.

    źródło: NKJP: Anna Rusek: Nie potrafimy wykorzystać pieniędzy, Gazeta Krakowska, 2003-09-03

  • część mowy: przysłówek

  • Od: ironiczny

CHRONOLOGIZACJA:
1831, Nowa Polska. Dziennik polityczny i naukowy, books.google.pl
Data ostatniej modyfikacji: 25.05.2017