kolaborantka
-
książk. pejorat. kobieta współpracująca z niepopieraną przez większość społeczeństwa władzą lub z władzami okupanta ze szkodą dla własnego kraju
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną -
Nie znalazłem też bezpośrednich dowodów na to, iż Konstancja była zwolenniczką Katarzyny II (bądź cara Aleksandra I), a tym bardziej kolaborantką. Niemiecko brzmiące nazwisko panieńskie też nie świadczy o jej poglądach politycznych.
źródło: NKJP: Paweł Strzała: Niewiasta, która niezwykłą miłością pałała (...) czyli rzecz o życiu i twórczości Konstancji z Ryków Benisławskiej, 2000
Przychodziłam podpisywać kontrakt i nagle ktoś rozpoznawał we mnie kolaborantkę. Nie mogłam występować. Ktoś widział mnie idącą pod rękę z niemieckim oficerem, ktoś śpiewającą dla Niemców. Ktoś inny widział wydany na mnie przez organizację podziemną wyrok śmierci.
źródło: NKJP: Remigiusz Grzela: Bądź moim Bogiem (?), 2007
Włosy ścinano w przeszłości niewiernym żonom, ladacznicom, a w czasie i po II wojnie światowej - kolaborantkom i faszystowskim nałożnicom.
źródło: NKJP: Piotr Sarzyński: Sztuka treski i plerezki, Polityka, 2006-09-02
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kolaborantka
kolaborantki
D. kolaborantki
kolaborantek
C. kolaborantce
kolaborantkom
B. kolaborantkę
kolaborantki
N. kolaborantką
kolaborantkami
Ms. kolaborantce
kolaborantkach
W. kolaborantko
kolaborantki
-
Od: kolaborować, kolaboracja