włócznia
-
broń składająca się z długiego drzewca zakończonego ostrym, krótkim grotem, wykorzystywana dawniej w walce lub w polowaniu, stosowana zarówno do walki wręcz, jak i do miotania
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
hiperonimy: broń
-
- długa, wielka; święta włócznia; ogniste włócznie
- dwie, trzy włócznie
- włócznia św. Maurycego, żołnierza
- włócznia w dłoni, w ręku
- włócznie i łuki, włócznie i maczugi, włócznie i noże, włócznie i oszczepy, włócznie i strzały, włócznie i sztylety, włócznie i topory; tarcza i włócznia; miecze i włócznie
- drzewce, grot, ostrze; kopia; cios włóczni
- pchnięcie, rzut, walka włócznią
- uzbrojony we włócznię
- cisnąć włócznie
- pchnąć kogoś, przebić/przebijać coś, przeszyć kogoś/coś, rzucić/rzucać włócznią; potrząsać włóczniami
-
Zza tych blanek rycerze odziani w szaty z czarnym krzyżem miotali kule, ciskali włócznie, szyli z łuków, lali gorącą smołę, odpalali hakownice, siekli mieczami.
źródło: NKJP: Tomasz Ejtminowicz: Największa kupa cegieł w Europie, Gazeta Wyborcza, 1998-03-06
Z drugiej strony biegli żołnierze, tłukąc tych, których dopadli, tarczami i włóczniami.
źródło: NKJP: Jan Dobraczyński: Święty miecz, 1949
Młodzieniec podnosi włócznię i przebija gardło smoka.
źródło: NKJP: Olga Tokarczuk: Podróż ludzi księgi, 1993
Miguel dopadł do powalonego i przydepnąwszy ciało nogą, wyrwał z niego włócznię.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Orinoko, 1957
Wiedźmin szerokim zamachem miecza odbił ostrze godzącej w niego krótkiej włóczni i z impetem, jaki dało mu to odbicie, ciął przez rybiogadzi, zębaty pysk.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. włócznia
włócznie
D. włóczni
włóczni
C. włóczni
włóczniom
B. włócznię
włócznie
N. włócznią
włóczniami
Ms. włóczni
włóczniach
W. włócznio
włócznie
-
Od: włóczyć (zob.), ponieważ koniec takiej broni, przyczepionej do łęku, wlókł się po ziemi.