zwieracz - Wielki słownik języka polskiego PAN

mięsień znajdujący się wokół różnego rodzaju otworów w ciele, odpowiadający za ich zamykanie się

Używane często w liczbie mnogiej odniesieniu do mięśni odpowiadających za kontrolę oddawania potrzeb fizjologicznych.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

części ciała, elementy i substancje składowe

hiperonimy:

mięsień

	Wraz z rozwojem dziecka i procesem jego dojrzewania, między pierwszym a drugim rokiem życia, równie ważna staje się okolica odbytu, strefa analna. Dziecko zaczyna kontrolować zwieracze [...]. źródło: NKJP: Agnieszka Leźnicka-Łoś: Nauczyć się kochać: terapia psychoanalityczna w teorii i praktyce, 2002
	Jest [...] część pacjentów z wadami wrodzonymi, związanymi z niedorozwojem lub całkowitym brakiem mięśni zwieraczy, którzy nigdy, od urodzenia, nie kontrolowali wypróżnienia [...]. źródło: NKJP: (DD): Proteza, która może pomóc, Dziennik Polski, 2005-02-03
	Jedząc, zawsze połykamy powietrze. Jednak gdy posiłek pochłaniamy nerwowo i w pośpiechu albo popijamy go napojami gazowanymi, w żołądku gromadzi się go znacznie więcej niż zazwyczaj. W chwili rozluźnienia zwieracza przełyku powietrze wydobywa się na zewnątrz. źródło: NKJP: Maria Orzeszko: Komu dokładkę?, Wiedza i Życie nr 12, 2001
	Po zakończeniu obróbki pokarmu w żołądku kurczy się on, przepychając treść pokarmową do dwunastnicy. Gdy zwieracz odźwiernika zamyka żołądek, rozpoczyna się proces trawienia w dwunastnicy, a następnie w jelicie cienkim. źródło: NKJP: Jolanta Gromadzka-Anzelewicz: Boli żołądek, Dziennik Bałtycki, 2000-10-28

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

+

zwieracz

+

CZEGO

Od: przedrostkowego czasownika opartego na psł. -*verati : *verti, *vьrǫ 'zamykać, zawierać; kryć, chować'