iście - Wielki słownik języka polskiego PAN

to, o czym mowa, ma daną cechę w stopniu bardzo dużym i typowym dla obiektów tego rodzaju

wykładnik stopnia cechy

(quasi)synonimy:

prawdziwie II

	Profil miał iście królewski, godny bicia na monetach. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992
	Wszyscy bali się wilczura, który odsłaniał w przedśmiertnym grymasie iście smocze kły. źródło: NKJP: Anna Bojarska, Maria Bojarska: Siostry B., 1996
	Pogoda była iście sudańska. Czterdzieści dwa stopnie w cieniu. Niebo oślepiało słońcem, powietrze drgało od upału. źródło: NKJP: Marian Brandys: Śladami Stasia i Nel, 1974
	Przyjęcie iście po francusku. Wyszukane wina, napoje i rozmowy w towarzystwie bankowca polskiego pochodzenia [...]. źródło: NKJP: Edmund Zieliński: Maluchem do Chateauroux, Gazeta Kociewska, 2008-03-25

część mowy: operator metapredykatywny

podklasa: operator gradacji

iście _ Przym., Wyr. Przyimk. - cecha charakteryzująca przez porównanie, obrazowość, hiperbolę
ograniczenia zakresu użycia: nie: z Przym. _{st. wyższy i najwyższy}
szyk: stały: antepozycja

psł. *jьstě 'naprawdę, rzeczywiście, właśnie'