ukarać się - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. zadać sobie samemu cierpienia fizyczne lub psychiczne jako karę za wcześniejsze złe uczynki

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

	synonimy:	pokarać się
	antonimy:	nagrodzić się

	Natomiast jeśli stres odbiera kobiecie apetyt, zachowuje się ona tak, jakby chciała ukarać się za to, że znalazła się w trudnej sytuacji. źródło: NKJP: Anna Dąbrowska: Jedzeniofobia, prasa, 1999
	Ponieważ może się zdarzyć, że książeczkę będziemy musieli dziecku przeczytać kilkadziesiąt razy starajmy nie ukarać się sami i wybierzmy taką książkę, która w nas samych nie budzi niechęci. źródło: NKJP: Joanna Papuzińska: W gąszczu ksiązek, Gazeta Wyborcza, 1992-05-28
	Oskarżony [...] do pewnego stopnia ukarał się już własnym postępowaniem przez pozbawienie życia osoby najbliższej mu - to jest córki, co z kolei wywołało izolowanie go nie tylko od społeczeństwa, ale również od rodziny. źródło: NKJP: Straszenie bronią należało do stałych praktyk oskarżonego, prasa, 1985
	[...] został ukarany już trzykrotnie. Dostał naganę od Komisji Etyki Poselskiej, został wyrzucony z klubu parlamentarnego, a wreszcie ukarał się sam - rezygnując z szefowania Radzie Powiatowej. źródło: NKJP: (PAP): Przyjacielski sąd, Dziennik Polski, 2003-11-22

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ukarałem się +(e)m się ukarał	ukarałam się +(e)m się ukarała	ukarałom się +(e)m się ukarało	ukaraliśmy się +(e)śmy się ukarali	ukarałyśmy się +(e)śmy się ukarały
2 os.	ukarałeś się +(e)ś się ukarał	ukarałaś się +(e)ś się ukarała	ukarałoś się +(e)ś się ukarało	ukaraliście się +(e)ście się ukarali	ukarałyście się +(e)ście się ukarały
3 os.	ukarał się	ukarała się	ukarało się	ukarali się	ukarały się

bezosobnik: ukarano się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		ukarzmy się
2 os.	ukarz się	ukarzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	ukarałbym się bym się ukarał	ukarałabym się bym się ukarała	ukarałobym się bym się ukarało	ukaralibyśmy się byśmy się ukarali	ukarałybyśmy się byśmy się ukarały
2 os.	ukarałbyś się byś się ukarał	ukarałabyś się byś się ukarała	ukarałobyś się byś się ukarało	ukaralibyście się byście się ukarali	ukarałybyście się byście się ukarały
3 os.	ukarałby się by się ukarał	ukarałaby się by się ukarała	ukarałoby się by się ukarało	ukaraliby się by się ukarali	ukarałyby się by się ukarały

bezosobnik: ukarano by się

bezokolicznik: ukarać się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: ukarawszy się

gerundium: ukaranie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: karać się

Rz_osobowy

+

ukarać się

+

KOGO + za CO

Zob. karać