oburzyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

wywołać oburzenie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

czyjaś decyzja, reakcja oburzyła; czyjeś zachowanie oburzyło kogoś
oburzyć ludzi, mieszkańców
oburzyć formą, treścią

Oczywiście, miał prawo być zdenerwowany: decyzja Anity oburzyła go jako przyjaciela Krzysia, a w dodatku zrujnowała mu plan zaproszenia ich obojga do programu.

źródło: NKJP: Jerzy Sosnowski: Prąd zatokowy, 2003

Nawet jeśli ten budżet oburzy nasz elektorat i zapłacimy przegraniem wyborów samorządowych, musimy głosować za.

źródło: NKJP: Kto poprze budżet '94, Gazeta Wyborcza, 1994-01-05

[...] oburzyło go, że nikt nie powiadomił o awarii ani urzędu, ani mieszkańców.

źródło: NKJP: (pk): Śmierdzi? To nie zabija, Gazeta Krakowska, 2006-02-16

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	oburzę	oburzymy
2 os.	oburzysz	oburzycie
3 os.	oburzy	oburzą

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	oburzyłem +(e)m oburzył	oburzyłam +(e)m oburzyła	oburzyłom +(e)m oburzyło	oburzyliśmy +(e)śmy oburzyli	oburzyłyśmy +(e)śmy oburzyły
2 os.	oburzyłeś +(e)ś oburzył	oburzyłaś +(e)ś oburzyła	oburzyłoś +(e)ś oburzyło	oburzyliście +(e)ście oburzyli	oburzyłyście +(e)ście oburzyły
3 os.	oburzył	oburzyła	oburzyło	oburzyli	oburzyły

bezosobnik: oburzono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		oburzmy
2 os.	oburz	oburzcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	oburzyłbym bym oburzył	oburzyłabym bym oburzyła	oburzyłobym bym oburzyło	oburzylibyśmy byśmy oburzyli	oburzyłybyśmy byśmy oburzyły
2 os.	oburzyłbyś byś oburzył	oburzyłabyś byś oburzyła	oburzyłobyś byś oburzyło	oburzylibyście byście oburzyli	oburzyłybyście byście oburzyły
3 os.	oburzyłby by oburzył	oburzyłaby by oburzyła	oburzyłoby by oburzyło	oburzyliby by oburzyli	oburzyłyby by oburzyły

bezosobnik: oburzono by

bezokolicznik: oburzyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: oburzywszy

gerundium: oburzenie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	oburzenie	oburzenia
D.	oburzenia	oburzeń
C.	oburzeniu	oburzeniom
B.	oburzenie	oburzenia
N.	oburzeniem	oburzeniami
Ms.	oburzeniu	oburzeniach
W.	oburzenie	oburzenia

imiesłów przymiotnikowy bierny: oburzony

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	oburzony	oburzony	oburzony	oburzone	oburzona
D.	oburzonego	oburzonego	oburzonego	oburzonego	oburzonej
C.	oburzonemu	oburzonemu	oburzonemu	oburzonemu	oburzonej
B.	oburzonego	oburzonego	oburzony	oburzone	oburzoną
N.	oburzonym	oburzonym	oburzonym	oburzonym	oburzoną
Ms.	oburzonym	oburzonym	oburzonym	oburzonym	oburzonej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	oburzeni	oburzeni	oburzone	oburzone
D.	oburzonych	oburzonych	oburzonych	oburzonych
C.	oburzonym	oburzonym	oburzonym	oburzonym
B.	oburzonych	oburzonych	oburzonych	oburzone
N.	oburzonymi	oburzonymi	oburzonymi	oburzonymi
Ms.	oburzonych	oburzonych	oburzonych	oburzonych

odpowiednik aspektowy: oburzać

Składnia

	+	oburzyć	+	KOGO
(to), że ZDANIE	+	oburzyć	+	KOGO

Pochodzenie

Zob. burzyć