pokornie
-
w sposób świadczący o tym, że ktoś jest świadomy własnych ograniczeń i słabości, co skłania go do niesprzeciwiania się innym ludziom lub życiowym koniecznościom
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności -
synonimy: skromnie
uniżenie II
antonimy: bufoniasto
dumnie
wyniośle
zarozumiale
zarozumialsko
-
- pokornie i cierpliwie, cicho i pokornie
- pokornie klękać, pochylać głowę, schylać głowę, spuścić/spuszczać głowę, wzrok; czekać, patrzeć, słuchać, stać; służyć, wykonywać coś; błagać, prosić; godzić się, przyjąć/przyjmować coś, przyznawać, znosić coś
- bardzo pokornie
-
Chyba będziesz musiał bardzo pokornie prosić o przebaczenie za wszystkie krzywdy i obraźliwe słowa.
źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004
W ogrodzie czekały pokornie na swoją kolejkę delegacje północnych prowincji, a także przedsiębiorcy i kupcy z Uzbekistanu i Tadżykistanu.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
Odeszła, tak jak żyła cicho i pokornie.
źródło: NKJP: Alina Melnicka: Zmarła najstarsza mieszkanka Makowa Maz.,Tygodnik Ciechanowski, 2006-05-26
Z pokornie schylonymi głowami, aż do progu dorosłego życia, a może i dalej, szli tam, gdzie ich skierowano.
źródło: NKJP: Katarzyna Kochmańska: Spóźnione pokolenie, Gazeta Wyborcza, 1996-07-23
Jeśli widmo klęski zajrzy Afrze w oczy, tym pokorniej przyjmie pomoc Szerszeni.
źródło: NKJP: Tomasz Kołodziejczak: Krew i kamień, 2003
-
część mowy: przysłówek
stopień równy pokornie
stopień wyższy pokorniej
-