ot co
-
pot. mówiący informuje, że to, co powiedział, choć jest określeniem dosadnym, adekwatnie oddaje to, co na dany temat sądzi i że więcej na ten temat nie trzeba nic mówić
-
Może stanowić samodzielne wypowiedzenie.
-
wykładnik zamknięcia
-
(quasi)synonimy: i już
i tyle
koniec i kropka
-
A te jego edykty, manifesty, ukazy? Oczy nam mydli, ot co.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
„Na pewno zasługuję na żonę, która ma głowę na karku. A ty masz tylko dupę, ot co!
źródło: NKJP: Christian Skrzyposzek: Wolna Trybuna, 1985
Mój tok rozumowania był jednak logiczny. Was zaś nie było stać nawet na logiczne rozumowanie. Ot, co - zakończył dyskusję Kuryłło.
źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967
Ale ja księdzu coś powiem: dzisiaj żyjesz, jutro gnijesz. Ot co.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1980
Tylko że ja na pani miejscu nie dawałabym wiary głupkom. Ot co.
źródło: NKJP: Ida Fink: Ślady, 1996
-
część mowy: komentarz metatekstowy
-
_, ot co
w Zd.ozn.szyk: wewnętrzny: stały
zewnętrzny: stały: postpozycja