podlec II

I

rzeczownik

  • książk.  pejorat.  osoba, która postępuje w sposób pozbawiony zasad moralnych, szkodząc innym
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Usposobienie człowieka

    określenia człowieka ze względu na jego usposobienie


    CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Ocena i wartościowanie

    słownictwo oceniające

  • Dwie ofiary to prostytutki: Klara Menzel i Emma Hader, a trzecia to współwięzień Mocka, sprawca trzech gwałtów na nieletnich chłopcach Konrad Dziallas... – Wyjątkowy podlec i zboczeniec – wtrącił Langer – miałem z nim same kłopoty.

    źródło: NKJP: Marek Krajewski: Dżuma w Breslau, 2007

    Mój synek, tak, mam pięcioletniego synka, tylko nie mów tu nikomu, boby mnie wyrzucili, otóż mój synek choruje na płuca. A mąż nie daje mi grosza. Podlec!

    źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997

    Ty podlecu, bo cię kopnę! Teraz będziesz mi uciekał?

    źródło: NKJP: Eugeniusz Dębski: Aksamitny Anschluss, 2001

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: m1

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. podlec
    podlece
    ndepr
    podlece
    depr
    D. podleca
    podleców
    C. podlecowi
    podlecom
    B. podleca
    podleców
    N. podlecem
    podlecami
    Ms. podlecu
    podlecach
    W. podlecu
    podlece
    ndepr
    podlece
    depr

    Inne uwagi

    Używa się również uznawanych za niepoprawne form: D., B. lp  podlca , Ms., W. lp  podlcu 

  • ros. podléc

    Zob.  podły 

CHRONOLOGIZACJA:
2 połowa XIX w., Bańk
Data ostatniej modyfikacji: 29.12.2014