wkurwić - Wielki słownik języka polskiego PAN

wulg. bardzo zdenerwować

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

synonimy:

wkurzyć

	Zaczął się śmiać. Wkurwiło mnie to. źródło: NKJP: Remigiusz Grzela: Bądź moim Bogiem (?), 2007
	Po prostu wkurwił ją jeszcze bardziej leniwym brakiem zainteresowania. źródło: NKJP: Internet
	- Daj spokój! To nie dla mnie. Wkurwili mnie, więc wyjechałem. źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007
	Zirytowało to kierowcę, który od samego początku nie miał najlepszego zdania o swoim rozmówcy; nadęty zagraniczny krawaciarz gadał do niego tak, jakby chciał go koniecznie wkurwić. źródło: NKJP: Piotr Czerwiński: Przebiegum życiae czyli Kartonowa sieć, 2009
	W tym samym przypływie jasności pojęłam, dlaczego faceci, nawet jeżeli w końcu pozmywają naczynia, zostawiają w zlewie długie białe nitki makaronu i szypułki od truskawek, co wkurwiłoby świętą, więc cóż tu mówić o zwykłej kobiecie. źródło: NKJP: Hanna Samson: Wojna żeńsko-męska i przeciwko światu, 2005

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wkurwiłem +(e)m wkurwił	wkurwiłam +(e)m wkurwiła	wkurwiłom +(e)m wkurwiło	wkurwiliśmy +(e)śmy wkurwili	wkurwiłyśmy +(e)śmy wkurwiły
2 os.	wkurwiłeś +(e)ś wkurwił	wkurwiłaś +(e)ś wkurwiła	wkurwiłoś +(e)ś wkurwiło	wkurwiliście +(e)ście wkurwili	wkurwiłyście +(e)ście wkurwiły
3 os.	wkurwił	wkurwiła	wkurwiło	wkurwili	wkurwiły

bezosobnik: wkurwiono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wkurwijmy wkurwmy
2 os.	wkurw wkurwij	wkurwcie wkurwijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wkurwiłbym bym wkurwił	wkurwiłabym bym wkurwiła	wkurwiłobym bym wkurwiło	wkurwilibyśmy byśmy wkurwili	wkurwiłybyśmy byśmy wkurwiły
2 os.	wkurwiłbyś byś wkurwił	wkurwiłabyś byś wkurwiła	wkurwiłobyś byś wkurwiło	wkurwilibyście byście wkurwili	wkurwiłybyście byście wkurwiły
3 os.	wkurwiłby by wkurwił	wkurwiłaby by wkurwiła	wkurwiłoby by wkurwiło	wkurwiliby by wkurwili	wkurwiłyby by wkurwiły

bezosobnik: wkurwiono by

bezokolicznik: wkurwić

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

wkurwiwszy

gerundium: wkurwienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wkurwiony

odpowiednik aspektowy: wkurwiać

	+	wkurwić	+	KOGO + (CZYM)
(to), że ZDANIE \| ZDANIE PYTAJNOZALEŻNE	+	wkurwić	+	KOGO

Od: kurwa (zob.) w ekspresywnym znaczeniu