ścichapęk II

Zaletą powieści jest jej ścichapęk żartobliwość, co zatarło się w filmie popadającym w dekoracyjność, mimo że się nie żałuje, iż się tę wystawność oglądało.

źródło: NKJP: Zygmunt Kałużyński: Ja i Harry Potter, Polityka, nr 2337, 2002-02-16

Bez wątpienia miał ksiądz sąsiad swoje za uszami, jego boczenia się, ekscytacje i ścichapęk wyskoki nie przeszkadzały mi traktować go jak poważnego i godnego szacunku, odpowiedzialnego pracownika swojego kościoła czy zboru.

źródło: NKJP: Marian Pilot: Na odchodnym, 2002

Mój kolega z gimnazjum, zwany Słoniem. [...] Duży, trochę przygarbiony i jakby niezgrabny, małpio obrośnięty na piersiach i brzuchu, Słoń był miły w obcowaniu, bo mistrz z cicha pęk humoru.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Abecadło Miłosza, 1997