ścichapęk I - Wielki słownik języka polskiego PAN

żart. ktoś, kto sprawia tylko wrażenie cichego i spokojnego, a potrafi zaskoczyć w określonej sytuacji i jest zdolny do niespodziewanych działań

[ścichapęk] lub [ścichapęk]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

synonimy:

cicha woda

	- Ścichapęk z pana, panie Janku! - oznajmił kręcąc głową. - Maskuje się pan w laboratorium, a tymczasem jak słyszę, na wielką skalę. Niechże pan da znać, gdy się trafi coś intratnego, może byśmy w to weszli. Założy się jakąś spółkę, potem ją szybko zlikwiduje... źródło: NKJP: Sobowtór z kasą, Dziennik Polski, 1999-04-09
	„Stawał się czasem niebezpiecznym akompaniatorem swoich własnych pieśni” - dowiadujemy się od biografa - a to „dzięki tej żywiołowości i nieopanowaniu”. Wydawał nieoczekiwane pomruki albo zaczynał nucić i wykonawczyni mogła być zaskoczona. Zepsuty chłopiec. Z Tadziem - ścichapękiem bywały kłopoty. źródło: NKJP: Mały lord buntownik, Gazeta Wyborcza, 1998-05-29
	Nigdy nie mam zaufania do takich ścichapęków. Niby łagodniutki, spokojniutki [....]. źródło: NKJP: Internet
	Niech go diabli, tego ścichapęka; mógłby przyprawiać swój stosunek do ludzi szczyptą obłudy ułatwiającej życie. źródło: Edward Szuster: Ołtarze wietrzeją co dnia, 1983 (dobryslownik.pl)
	[...] ale takich odważnych już mało, teraz wszystkie raczej z cicha pęki, w tramwaju niby nic, ale po lekcjach ostro.. źródło: Internet: frazpc.pl/forum

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zrost elementów z cicha pęk ; derywat wsteczny od kilkuczłonowej struktury składniowej z cicha pękać / pęknąć