docent

  • osoba z tytułem doktora lub doktora habilitowanego pracująca na stanowisku wyższym od stanowiska adiunkta, a niższym od stanowiska profesora w instytutach naukowych oraz na uczelniach
  • Jeżeli wyrazu docent używamy w odniesieniu do kobiety, we wszystkich kontekstach może występować forma równokształtna z M. lp, a wyraz może przyłączać formy żeńskie czasownika i przymiotnika, np. docent Zofia Kujawska przyszła, spotkanie z nową docent, Zofią Kujawską. Może też zostać zachowana odmiana i składnia charakterystyczna dla rzeczowników rodzaju m1, np.: spotkanie z nowym docentem, Zofią Kujawską.

  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Działalność intelektualna człowieka

    działalność naukowa

    • emerytowany, etatowy; habilitowany docent; docent mianowany
    • docent doktor (habilitowany)
    • docent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Lwowskiego..., docent Wydziału Lekarskiego, Prawa..., chirurgii, ekonomii, historii...
    • docent bez habilitacji
    • docent z habilitacją
    • pan, pani docent
    • stopień, tytuł; etat, stanowisko docenta
    • docent pracuje; prowadzi wykłady, zajęcia; wykłada
    • być, zostać docentem
    • pracować, wykładać jako docent
  • Julian Schramm, podówczas docent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, stał się mieszkańcem Olchowy [...] po ślubie z dziedziczką 50-hektarowych dóbr Józefą Bugiel.

    źródło: NKJP: Olchowa i olchowski ród, Dziennik Polski, 2001-10-27

    Docenci z habilitacją, czyli samodzielni pracownicy, zostali mianowani profesorami nadzwyczajnymi, docenci bez habilitacji mogli przez ostatnie 6 lat zrobić habilitację i uzyskać status samodzielnego pracownika naukowego.

    źródło: NKJP: Sprawozdanie stenograficzne z obrad Sejmu RP z dnia 08.01.1997

    Trzeba przyznać, że w 1968 r. partia więcej promowała, niż usuwała. Z pogwałceniem ustawowych wymogów mianowano wówczas docentami kilkuset pracowników naukowych nie mających stopnia doktora habilitowanego.

    źródło: NKJP: Karol Modzelewski: Dyktatura ciemniaków, Gazeta Wyborcza, 1992-09-04

    Moją drogę zawdzięczam swoim mistrzom z Łodzi. To profesor Włodzimierz Musiał, wychowawca sześciu docentów, którzy są obecnie kierownikami klinik, i światowej sławy chirurg Jan Moll pokazali mi, jak piękna jest kardiologia [...].

    źródło: NKJP: Jak sen kardiologa, Dziennik Polski, 2001-09-21

    „Jak pan docent spędził Boże Narodzenie?” Takie pytanie zadano podobno w latach siedemdziesiątych pewnemu uczonemu krakowskiemu, który [...] wielbił uparcie i otwarcie geniusz gospodarczy Józefa Stalina.

    źródło: NKJP: Pochwała naiwności, Dziennik Polski, 1998-12-24

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: m1

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. docent
    docenci
    ndepr
    docenty
    depr
    D. docenta
    docentów
    C. docentowi
    docentom
    B. docenta
    docentów
    N. docentem
    docentami
    Ms. docencie
    docentach
    W. docencie
    docenci
    ndepr
    docenty
    depr
  • bez ograniczeń + docent +
    (CZEGO)
  • niem. Dozent 'wykładowca, nauczyciel'

    z łac. docens 'uczący, nauczający'

CHRONOLOGIZACJA:
SWil
SJPWar
SJPDor
SJPSz
SJPDun
ISJP
PSWP
USJP
Data ostatniej modyfikacji: 29.10.2010