biedula
rzadziej bidula
-
istota (człowiek lub zwierzę) wzbudzająca współczucie z uwagi na sytuację, w której się znajduje
-
Używane także w postaci bidula ; wariant ten ma przeważnie charakter potoczny, ale jest także używany w celu podkreślenia nacechowania ekspresywnego wypowiedzi lub w stylizacji gwarowej.
-
- rzadziej bidula
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie -
No, ale co ten biedula polityk ma robić? Nie pojechać? Zaszczują, że nieczuły na krzywdę ludu polskiego.
źródło: Internet: nowosci.com.pl
[...] profesor Petersen rzetelnie obtańcowywał uczennice, które nie cieszyły się powodzeniem u kolegów. Ostatecznie, biedule nie powinny tego wieczora podpierać ścian.
źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Róża Selerbergu, 2006
Biedula, dał się zwyczajnie zmanipulować.
źródło: Internet: twitter.com
Do mojej miejscowości została podrzucona sunia. Błąka się biedula.
źródło: Internet: b1.pl
[...] bystrzejsi od Zygmunta III Wazy szybko zorientowali się, że to podkopywacze ich władzy. I pozbyli się jezuitów [...]. A polski król przyhołubił biedulów, ślepy i głuchy na rzeczywistość, co było jego cechą główną.
źródło: Internet: forum.pytamy.online
- Nie tańczysz? - pan od gimnastyki zatrzymał się obok mnie, pewno mu się zrobiło żal samotnej biduli.
źródło: NKJP: Ewa Nowacka: Może nie, może tak, 1976
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. biedula
biedule
ndepr biedule
depr D. bieduli
biedulów
bieduli
neut biedul
char C. bieduli
biedulom
B. biedulę
biedulów
biedule
N. biedulą
biedulami
Ms. bieduli
biedulach
W. biedulo
biedule
ndepr biedule
depr Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm bieduli / biedul i B. lm biedule . Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B. lm biedulów lub r. ż., D. lm bieduli / biedul i B. lm biedule .
-