biedulka

rzadziej bidulka

  • istota (człowiek lub zwierzę) wzbudzająca współczucie z uwagi na sytuację, w której się znajduje
  • Używane także w postaci  bidulka ; wariant ten ma przeważnie charakter potoczny, ale jest także używany w celu podkreślenia nacechowania ekspresywnego wypowiedzi lub w stylizacji gwarowej.

    • rzadziej bidulka
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Relacje międzyludzkie

    określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

  • Przez uchylone drzwi celi spojrzałem na swoją żonę. Stała biedulka przy kracie i uśmiechała się do mnie przez łzy.

    źródło: Michał Wysocki: Osaczony: w sprawie śmierci Grzegorza Przemyka, 1997 (books.google.pl)

    Wszystkie żony paradują w długich jedwabnych nocnych koszulach, zakupionych w białostockich sklepach. Myślały, biedulki, że są to suknie wieczorowe.

    źródło: Ester Gessen: Drogi, których nie wybieramy, 1998 (books.google.pl)

    - Jeszcześ głodna, biedulko? - rzekł Adam, znów ułamał sporą okruszynę i rzucił myszce.

    źródło: Józef Ondrusz: Cudowny chleb: podania, baśnie i opowieści cieszyńskie, 1984 (books.google.pl)

    Moja córeczka leżała na intensywnej terapii noworodków. Panował tam niesamowity nastrój. Tworzyły go z pewnością pielęgniarki opiekujące się z czułością tymi biedulkami.

    źródło: NKJP: Rodzić po ludzku, Gazeta Wyborcza, 1994-08-16

    Nie znosi litości, nazywania bidulką. Gdy ktoś na jej widok wykrzykuje: Taka młoda, taka ładna, a taka kaleka - patrzy z politowaniem.

    źródło: NKJP: Irena Łaszyn: Nie jestem już bidulką, Dziennik Bałtycki, 2010-06-18

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: ż

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. biedulka
    biedulki
    D. biedulki
    biedulek
    C. biedulce
    biedulkom
    B. biedulkę
    biedulki
    N. biedulką
    biedulkami
    Ms. biedulce
    biedulkach
    W. biedulko
    biedulki
CHRONOLOGIZACJA:
1869, Kurjer Świąteczny, nr 49, polona.pl
Data ostatniej modyfikacji: 05.07.2022