biedulka
rzadziej bidulka
-
istota (człowiek lub zwierzę) wzbudzająca współczucie z uwagi na sytuację, w której się znajduje
-
Używane także w postaci bidulka ; wariant ten ma przeważnie charakter potoczny, ale jest także używany w celu podkreślenia nacechowania ekspresywnego wypowiedzi lub w stylizacji gwarowej.
-
- rzadziej bidulka
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie -
Przez uchylone drzwi celi spojrzałem na swoją żonę. Stała biedulka przy kracie i uśmiechała się do mnie przez łzy.
źródło: Michał Wysocki: Osaczony: w sprawie śmierci Grzegorza Przemyka, 1997 (books.google.pl)
Wszystkie żony paradują w długich jedwabnych nocnych koszulach, zakupionych w białostockich sklepach. Myślały, biedulki, że są to suknie wieczorowe.
źródło: Ester Gessen: Drogi, których nie wybieramy, 1998 (books.google.pl)
- Jeszcześ głodna, biedulko? - rzekł Adam, znów ułamał sporą okruszynę i rzucił myszce.
źródło: Józef Ondrusz: Cudowny chleb: podania, baśnie i opowieści cieszyńskie, 1984 (books.google.pl)
Moja córeczka leżała na intensywnej terapii noworodków. Panował tam niesamowity nastrój. Tworzyły go z pewnością pielęgniarki opiekujące się z czułością tymi biedulkami.
źródło: NKJP: Rodzić po ludzku, Gazeta Wyborcza, 1994-08-16
Nie znosi litości, nazywania bidulką. Gdy ktoś na jej widok wykrzykuje: Taka młoda, taka ładna, a taka kaleka - patrzy z politowaniem.
źródło: NKJP: Irena Łaszyn: Nie jestem już bidulką, Dziennik Bałtycki, 2010-06-18
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. biedulka
biedulki
D. biedulki
biedulek
C. biedulce
biedulkom
B. biedulkę
biedulki
N. biedulką
biedulkami
Ms. biedulce
biedulkach
W. biedulko
biedulki