wagabunda

  • książk.  osoba, która lubi wędrować z miejsca na miejsce, nie mając ważnego celu
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Usposobienie człowieka

    określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

  • A ja jestem wagabunda. Nie potrafię usiedzieć na miejscu.

    źródło: NKJP: Dorota Ardziejewska: Wystawa w dniu urodzin, Dziennik Malborski, 1999-10-15

    - Czy życie takiego wagabundy, z hotelu do hotelu, z miejsca na miejsce, to blask czy cień?
    - Nie sądzę, aby to był wielki blask [...].

    źródło: NKJP: Ryszarda Wojciechowska: Uwodziciel się zwierza..., Wieczór Wybrzeża, 1998-05-15

    Bliscy mu byli żyjący na bakier z prawem ulicznicy, włóczędzy, wagabundowie, miłujący jak on wolność, choć na swojej drodze trafiali często do ciasnej celi.

    źródło: Internet: kultura.wiara.pl

    Powód jest prozaiczny - Chatka Ornitologa w Białobrzegach, czyli baza noclegowa i turystyczna konińskich wagabundów, przechodzi gruntowny remont dachu.

    źródło: NKJP: Z życia Konina, Gazeta Poznańska, 2006-07-13

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: m1

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. wagabunda
    wagabundowie
    ndepr
    wagabundy
    depr
    D. wagabundy
    wagabundów
    C. wagabundzie
    wagabundom
    B. wagabundę
    wagabundów
    N. wagabundą
    wagabundami
    Ms. wagabundzie
    wagabundach
    W. wagabundo
    wagabundowie
    ndepr
    wagabundy
    depr
  • łac. vagabundus 'włóczący się'

    z łac. vagari (vagare) 'wędrować, tułać się'

CHRONOLOGIZACJA:
1808, Gazeta Korrespondenta Warszawskiego y Zagranicznego, nr 55, polona.pl
W postaci:  wagabonda 
Data ostatniej modyfikacji: 07.07.2021