wagabunda
-
książk. osoba, która lubi wędrować z miejsca na miejsce, nie mając ważnego celu
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
A ja jestem wagabunda. Nie potrafię usiedzieć na miejscu.
źródło: NKJP: Dorota Ardziejewska: Wystawa w dniu urodzin, Dziennik Malborski, 1999-10-15
- Czy życie takiego wagabundy, z hotelu do hotelu, z miejsca na miejsce, to blask czy cień?
- Nie sądzę, aby to był wielki blask [...].źródło: NKJP: Ryszarda Wojciechowska: Uwodziciel się zwierza..., Wieczór Wybrzeża, 1998-05-15
Bliscy mu byli żyjący na bakier z prawem ulicznicy, włóczędzy, wagabundowie, miłujący jak on wolność, choć na swojej drodze trafiali często do ciasnej celi.
źródło: Internet: kultura.wiara.pl
Powód jest prozaiczny - Chatka Ornitologa w Białobrzegach, czyli baza noclegowa i turystyczna konińskich wagabundów, przechodzi gruntowny remont dachu.
źródło: NKJP: Z życia Konina, Gazeta Poznańska, 2006-07-13
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. wagabunda
wagabundowie
ndepr wagabundy
depr D. wagabundy
wagabundów
C. wagabundzie
wagabundom
B. wagabundę
wagabundów
N. wagabundą
wagabundami
Ms. wagabundzie
wagabundach
W. wagabundo
wagabundowie
ndepr wagabundy
depr -
łac. vagabundus 'włóczący się'
z łac. vagari (vagare) 'wędrować, tułać się'
W postaci: wagabonda