mówiący wie, że jest tak, jak mówi i wie, że mogło tak nie być; dobrze, że tak jest
wykładnik postawy emocjonalnej
|
Po założeniu kraty na schodach pijacy szczęśliwie zniknęli.
źródło: NKJP: Elżbieta Baniewicz: Anna Dymna - ona to ja, 1997
|
|
Ja sądzę, że wtedy funkcjonowała jeszcze, szczęśliwie, pewna doktryna estetyczna.
źródło: NKJP: Barbara Ziembicka: Najprostszą drogą : rozmowy z artystami, 1998
|
|
Ale szczęśliwie rana nie jest groźna...
źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Gdy owoc dojrzewa, 1958
|
|
Tej nocy wypadła mi szczęśliwie pierwsza kolejka warty.
źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955
|
|
Ale tak się złożyło, szczęśliwie czy nieszczęśliwie, że była dość blisko.
źródło: NKJP: Anna Bojarska, Maria Bojarska: Siostry B., 1996
|
szczęśliwie _ w Zd. twier. |
szyk: zmienny: neutralna antepozycja często w parentezie |
Data ostatniej modyfikacji: 29.12.2018
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN