omylić - Wielki słownik języka polskiego PAN

powodować powstanie u kogoś przekonania niezgodnego z rzeczywistością

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

instynkt, słuch, wygląd, wzrok (nie) omylił; intuicja nie omyliła; przeczucie nie omyliło kogoś
omylić pogoń

	[... odwrócił się zdumiony w tamtą stronę, a nie widząc nikogo, zaczął sobie przetykać palcem ucho, sądząc, że słuch go omylił. źródło: NKJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954
	[...] zerknąłem raz jeszcze na tę kulkę srebrną, żeby sprawdzić, czy wzrok mnie nie omylił. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003
	Nie omyliła go intuicja. Człowiek, który zgłosił się do niego jako J-23, był podstawiony. W siatce działał zdrajca. źródło: NKJP: Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan): Stawka większa niż życie, 1967
	[...] wojewoda odetchnął pełną piersią i niezmierna duma rozparła mu serce. Otóż go nie doścignęli! Na każdej drodze czekał nieprzyjaciel, a zbieg uszedł! Omylił wszystkich. źródło: NKJP: Zofia Kossak: Błogosławiona wina, 1953

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: omylono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		omylmy
2 os.	omyl	omylcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	omyliłbym bym omylił	omyliłabym bym omyliła	omyliłobym bym omyliło	omylilibyśmy byśmy omylili	omyliłybyśmy byśmy omyliły
2 os.	omyliłbyś byś omylił	omyliłabyś byś omyliła	omyliłobyś byś omyliło	omylilibyście byście omylili	omyliłybyście byście omyliły
3 os.	omyliłby by omylił	omyliłaby by omyliła	omyliłoby by omyliło	omyliliby by omylili	omyliłyby by omyliły

bezosobnik: omylono by

bezokolicznik: omylić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: omyliwszy

gerundium: omylenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: omylony

odpowiednik aspektowy: mylić

+

omylić

+

KOGO/CO

Zob. mylić