-
1.
w sposób świadczący o tym, że ktoś się nie wywyższa i nie dba o uznanie ze strony innych osób -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności -
synonimy: pokornie
uniżenie II
antonimy: bufoniasto
dumnie
wyniośle
zarozumiale
zarozumialsko
-
- skromnie i nieśmiało, cicho i skromnie
- skromnie przysiąść, siedzieć, stać; uśmiechnąć się; dodać/dodawać, mówić, odpowiedzieć, odrzec, określić, podkreślać, poprosić, powiedzieć, przypomnieć, przyznać, rzec, stwierdzić, tłumaczyć, twierdzić, zapytać, zauważyć, zaznaczyć; pisać; milczeć, przemilczeć; żyć
- niezwykle skromnie
-
Dyrektor radomskiej szkoły muzycznej skromnie nie wspomniał o swojej córce [...], znakomitej flecistce, która występuje ze sławną orkiestrą „Sinfonia Varsovia”.
źródło: NKJP: Zbigniew Bąk: Historia o ogniu ducha, Echo Dnia, 2005-11-18
A dumę, wiadomo - trzeba ukrócić. Lepiej skromnie, nieśmiało. Tylko żeby nie pomyśleli, że przestraszony.
źródło: NKJP: Marek Ławrynowicz: Diabeł na dzwonnicy, 1998
Zapytany przez młodzież dlaczego wyjechał do Zambii, odpowiedział skromnie: - Zadecydowała o tym przeczytana książka o pracy misjonarzy.
źródło: NKJP: Ks. Kazimierz Syrek w LO, Dziennik Polski, 2003-03-25
Kurator wojewódzki powiedział: to jest bez mała... pedagogiczny doktorat, panie dyrektorze... Dyrektor uśmiechnął się skromnie.
źródło: NKJP: Barbara Kosmowska: Prowincja, 2002
-
część mowy: przysłówek
stopień równy skromnie
stopień wyższy skromniej
-
Zob. skromny