odmieniec - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osobnik wyglądający lub zachowujący się inaczej niż inne, budzący niechęć mówiącego

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

wygląd

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

synonimy:

dziwak
dziwoląg

odmieńcy i hobbyści, odmieńcy i odszczepieńcy, odmieńcy i outsiderzy, odmieńcy i popaprańcy; dziwacy i odmieńcy
różni, wszelcy odmieńcy
manifestacja, parada odmieńców
sympatia, tolerancja dla odmieńców
akceptować, pozbywać się, tępić odmieńców
być odmieńcem
być uważanym za odmieńca

	W Rzeczypospolitej nikt nie próbował wprowadzić inkwizycji, a gdy ktoś ją wychwalał, był traktowany jak jakiś odmieniec. źródło: NKJP: Paweł Wroński: O Unii Lubelskiej i Unii Europejskiej, Gazeta Wyborcza, 1998-05-29
	Traktowano go z rezerwą, jak się traktuje dziwaka, odmieńca. źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Dzieci nocy, 2001
	Jedna z najpiękniejszych plaż na świecie. Kultowe miejsce wakacji artystów, polityków, snobów i wszelkich odmieńców. źródło: NKJP: Jutro zaczyna się tu sezon, Glamour, 2003, nr 4
	Jakie trudności napotyka osoba leworęczna? – Nie jesteśmy już traktowani jak odmieńcy, co zdarzało się w czasach mojego dzieciństwa. źródło: NKJP: Alicja Zboińska: Lewy do lewego, Dziennik Łódzki, 2005-08-12
	Młoda kura ma dwa ogony. Dwa odbyty. I cztery łapki. Chodzi jednak tylko na dwóch. Dwie anormalne są podkurczone. W ogóle ich nie używa. Inne brojlery nie atakują odmieńca. źródło: NKJP: Krzysztof Wójcik: Kura na czterech łapach!, Wieczór Wybrzeża, 1998-04-15

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. mienić się