-
3.
pot. pejorat. osoba powolna, niezdarna i nieumiejąca poradzić sobie w życiu -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- I jaki on inżynier, ta siermięga po socjalistycznej zawodówce! − zaperzył się Bażant.
źródło: NKJP: Barbara Kosmowska: Prowincja, 2002
[...] nie trzeba było mu pomagać, dzielnie sam lał tego siermięgę [...], co pewnie był zawalidrogą i należało mu się manto.
źródło: Internet: wiadomosci.onet.pl
Precz z tym siermięgą i pajacem.
źródło: Internet: pl-pl.facebook.com
Najbardziej boli was prawda o was samych. [...] Faktycznie jesteście tylko żałosnymi siermięgami [...].
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. siermięga
siermięgi
D. siermięgi
siermięg
C. siermiędze
siermięgom
B. siermięgę
siermięgi
N. siermięgą
siermięgami
Ms. siermiędze
siermięgach
W. siermięgo
siermięgi
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm siermięg , B. lm
siermięgi . Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B. lm siermięgów lub r. ż, D. lm siermięg , B. lm siermięgi -
Etymologia niejasna. Dokładne odpowiedniki poświadczone są w ros. sermjága, ukr. serm'jaha, brus. sjarmjáha. Brück ze względu na szary kolor sukmany próbował powiązać z litew. šìrmas 'siwy, szary, siwiejący, popielaty'