zdarzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

stać się nieoczekiwanie dla mówiącego

ATEMATYCZNY

synonimy:

wydarzyć się
zadziać się

wypadek; błąd, incydent, przypadek; cud zdarzył się; katastrofa, tragedia; awaria, pomyłka, wpadka; kradzież; niespodzianka, okazja, przygoda; historia, rzecz, sytuacja zdarzyła się; nieszczęście; coś nieprzewidzianego zdarzyło się
zdarzyć się kierowcy
zdarzyć się w przyszłości; w życiu
zdarzyło się kiedykolwiek, kiedyś, nigdy; niedawno, ostatnio; wczoraj; właśnie; zdarzy się później
zdarzyło się spotkać; czytać, oglądać, powiedzieć, widzieć

	20 kwietnia miejscowości Ruda w gminie Dębe Wielkie zdarzył się pożar stodoły murowanej. źródło: NKJP: Krótko ze straży pożarnej, Lokalna, 2002-06-11
	Przyznał, że wielokrotnie zdarzyło mu się odmówić dłuższego pozostania w pracy. Co więcej, wiele razy wykorzystał prawo do wolnego dnia, jeżeli musiał wcześniej pracować w czasie weekendu. źródło: NKJP: lead: Odkryj w sobie mężczyznę, Cosmopolitan, nr 11, 1998
	Ale, gdy już się zdarzy, że staniemy się obiektem napadu, trzeba koniecznie zapamiętać jak najwięcej szczegółów; a więc: przybliżony wiek napastnika, jego rysopis i ubranie, w którą stronę uciekał, czy kogoś przypominał. źródło: NKJP: Notowała B.P.: Pomóżmy policji!, EKO-U Nas nr 9 (20), 2001
	Czy zdarzyło ci się kiedyś, że usiłowałeś sobie o czymś przypomnieć i za grosz nie mogłeś, a kiedy zabrałeś się za wykonywanie codziennych zajęć, nagle pojawiło się wspomnienie? źródło: NKJP: Katarzyna Ostrowska:Jak osiągnąć sukces w świecie ducha i materii, 2001
	W czasie tych podchodów zdarzyła mu się też niesamowita przygoda. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: zdrada, 1991

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zdarzyłem się +(e)m się zdarzył	zdarzyłam się +(e)m się zdarzyła	zdarzyłom się +(e)m się zdarzyło	zdarzyliśmy się +(e)śmy się zdarzyli	zdarzyłyśmy się +(e)śmy się zdarzyły
2 os.	zdarzyłeś się +(e)ś się zdarzył	zdarzyłaś się +(e)ś się zdarzyła	zdarzyłoś się +(e)ś się zdarzyło	zdarzyliście się +(e)ście się zdarzyli	zdarzyłyście się +(e)ście się zdarzyły
3 os.	zdarzył się	zdarzyła się	zdarzyło się	zdarzyli się	zdarzyły się

bezosobnik: zdarzono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zdarzmy się
2 os.	zdarz się	zdarzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zdarzyłbym się bym się zdarzył	zdarzyłabym się bym się zdarzyła	zdarzyłobym się bym się zdarzyło	zdarzylibyśmy się byśmy się zdarzyli	zdarzyłybyśmy się byśmy się zdarzyły
2 os.	zdarzyłbyś się byś się zdarzył	zdarzyłabyś się byś się zdarzyła	zdarzyłobyś się byś się zdarzyło	zdarzylibyście się byście się zdarzyli	zdarzyłybyście się byście się zdarzyły
3 os.	zdarzyłby się by się zdarzył	zdarzyłaby się by się zdarzyła	zdarzyłoby się by się zdarzyło	zdarzyliby się by się zdarzyli	zdarzyłyby się by się zdarzyły

bezosobnik: zdarzono by się

bezokolicznik: zdarzyć się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zdarzywszy się

gerundium: zdarzenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: zdarzać się

Już w st.pol. (XV w.) zdarzyć się 'ukazać się’, ‘udać się, poszczęścić się'; zob. darzyć