poufale

  • w sposób świadczący o tym, że ktoś pozostaje z kimś w bliskich stosunkach, pozwalających na traktowanie się bezpośrednio i bez ceremonii
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Relacje międzyludzkie

    określenia relacji międzyludzkich

  • – Strasznie pan zapracowany! – zadrwiła kiedyś poufale.

    źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Światło i lęk, 2003

    Poklepała mnie poufale po ramieniu i złapała za brodę, zmuszając do spojrzenia jej prosto w oczy.

    źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004

    Otworzyła sobie bez pukania i nie czekając na zgodę gospodarza, przywitała się poufale, jak ze starym znajomym.

    źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Czerwony byk, 2007

  • część mowy: przysłówek

  • Zob.  ufać 

CHRONOLOGIZACJA:
XVII w., Kart XVII-XVIII
Data ostatniej modyfikacji: 12.07.2018