pomrzeć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

daw. umrzeć

Współcześnie używane w stylizacjach literackich, zwłaszcza gwarowych.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Bieg życia

śmierć

	synonimy:	Bóg powołał do siebie kogoś fiknąć kipnąć kojfnąć ktoś dokonał żywota ktoś kopnął w kalendarz ktoś odwalił kitę ktoś położył się do grobu ktoś przeniósł się na łono Abrahama ktoś rozstał się z życiem ktoś wyciągnął kopyta ktoś wywinął orła ktoś zamknął oczy ktoś zasnął na wieki ktoś zszedł z tego świata odejść przekręcić się skończyć się umrzeć wykitować wykopyrtnąć wykorkować zemrzeć zgasnąć życie uszło z kogoś
	antonimy:	narodzić się urodzić się

Jego chałupy Niemcy nie ruszyli, matka pomarła, ale ze starości pomarła [...]

źródło: NKJP: Halina Auderska, Babie lato, 1974

Zresztą mieli ponad osiemdziesiąt lat, kobieta im dawno pomarła, syny do miasta odeszli, to gdzie się mieli spieszyć.

źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski, Kamień na kamieniu, 1984

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: pomarto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		pomrzyjmy
2 os.	pomrzyj	pomrzyjcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	pomarłbym bym pomarł	pomarłabym bym pomarła	pomarłobym bym pomarło	pomarlibyśmy byśmy pomarli	pomarłybyśmy byśmy pomarły
2 os.	pomarłbyś byś pomarł	pomarłabyś byś pomarła	pomarłobyś byś pomarło	pomarlibyście byście pomarli	pomarłybyście byście pomarły
3 os.	pomarłby by pomarł	pomarłaby by pomarła	pomarłoby by pomarło	pomarliby by pomarli	pomarłyby by pomarły

bezosobnik: pomarto by

bezokolicznik: pomrzeć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: pomarłszy

gerundium: pomarcie

rodzaj gramatyczny: dk