doszczętnie

  • w maksymalnym stopniu
  • wykładnik stopnia cechy

  • Bo przecież jest jeszcze Stare Miasto i mieszkanie w kamieniczce, które było doszczętnie zrujnowane.

    źródło: NKJP: Maria Nurowska: Księżyc nad Zakopanem, 2006

    Po drodze mijaliśmy spalone wsie i osady - wszystkie doszczętnie ograbione.

    źródło: NKJP: Ryszard Kapuściński: Heban, 2004

    W 1697 miasto zniszczył niemal doszczętnie wielki pożar; w 1754 spłonęło polskie przedmieście.

    źródło: NKJP: Jan Bałdowski: Warmia, Mazury, Suwalszczyzna, 1997

    Kiedy zjawiłem się tam - a była dopiero jedenasta rano - co najmniej trzy czwarte załogi, czyli ponad sto pięćdziesiąt osób było doszczętnie pijanych i niezdolnych do jakiejkolwiek pracy.

    źródło: NKJP: Christian Skrzyposzek: Wolna Trybuna, 1985

    Jest przecież koło zera, a oni, doszczętnie przemoknięci, tkwią twardo na nawietrznej burcie, gotowi do akcji na każde skinienie kapitana.

    źródło: NKJP: Andrzej Urbańczyk: Dziękuję ci, Pacyfiku, 1985

  • część mowy: operator metapredykatywny

  • doszczętnie _
    Cz., Przym. nazywający zmianę, najczęściej niszczenie, ubywanie czegoś
    szyk: zewnętrzny: zmienny
  • Od: do szczętu 'całkowicie, zupełnie' (zob. szczątek).

CHRONOLOGIZACJA:
1731, Kart XVII-XVIII
Data ostatniej modyfikacji: 21.03.2019