-
książk. to, o czym mowa, ma daną cechę w takim stopniu, że zwraca uwagę na tle innych obiektów mających tę cechę
-
wykładnik stopnia cechy
-
(quasi)synonimy: szczególnie
(quasi)antonimy: zwyczajnie II
-
Rola agentki-przyjaciółki i żony wydaje się przy tym, sądząc na podstawie powołanego tu artykułu, osobliwie dwuznaczna.
źródło: NKJP: Ryszard Matuszewski: Alfabet: wybór z pamięci 90-latka, 2004
Ubogie, półpustynne miasteczka i stacyjki trafiały się rzadko, nosząc osobliwie brzmiące nazwy Berczogur, Togyz, Kamyslybas, Bagakum.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1978
W tej okolicy jest wiele dziewczyn prostych w osobliwie jaskrawe kolory w niedziele ubranych.
źródło: NKJP: Marian Brandys: Nieznany Książę Poniatowski, 1960
Przytłumiony rytm muzyki zdawał się potężnieć, z czym osobliwie kontrastowała powolność ruchów rozbierającej się.
źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Miraż miłości, miraż śmierci, 2001
Jeśli Jerzy z pomysłów, które w nadmiarze kręciły mu się w głowie, jakiś zdecydowanie wybrał, samo pisanie trwało aż osobliwie krótko.
źródło: NKJP: Irena Szymańska: Miałam dar zachwytu, 2001
-
część mowy: operator metapredykatywny
-
osobliwie _
Przym., imiesłów, Przysł.szyk: stały: antepozycja -
Zob. osoba