bidaka
-
pot. istota (osoba lub zwierzę) wzbudzająca współczucie z uwagi na sytuację, w której się znajduje
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
Przysnąłem więc i obudziłem się dopiero w Zabrzu, gdzie wszedł do mojego wagonu lekko nagięty sztygar. Siadł parę metrów dalej, ale czuję strefę, jakby kto gospodę wietrzył. Popił gdzieś bidaka, do domu jedzie. Oceniam go na parę stów: ruski zegarek, zniszczona teczka i pewnie pusty portfel.
źródło: NKJP: Kacper Kulej: Siódme: mniej kradnij, Trybuna Śląska, 2001-07-27
[...] bardzo lubię koty ale oprócz tego, że dokarmiam dzikuski, których mnóstwo w okolicy i od czasu do czasu jakiegoś bidakę odchowam i znajdę mu dom, to własnego nie posiadam ze względu na chorobę mojego Męża.
źródło: Internet: forum.swiatkwiatow.pl
[...] ta bidaka spod Stuttgartu (to panienka, Watra, przywieziona przez pana domu jako szczeniaczek kupiony na Krupówkach) razem z drugą psicą Ronją (to ta kudłata, na drugim zdjęciu pod spodem) mają swój wybieg.
źródło: Internet: owczarek.blog.polityka.pl
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. bidaka
bidacy
bidaki
ndepr bidaki
depr D. bidaki
bidaków
bidak
C. bidace
bidakom
B. bidakę
bidaków
bidaki
N. bidaką
bidakami
Ms. bidace
bidakach
W. bidako
bidacy
bidaki
ndepr bidaki
depr Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko istot płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm bidak , B. lm bidaki . Gdy zaś odnosi się do istot płci męskiej, do grupy istot obojga płci albo istoty/istot bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B lm bIdaków lub r. ż, D lm bidak , B. lm bidaki .
-
Zob. bieda
Wyraz o nacechowaniu emocjonalnym, derywowany od potocznej lub ekspresywnej postaci bida .