ciemięga

  • pot.  pejorat.  osoba powolna, niezdarna i nieumiejąca poradzić sobie w życiu
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Usposobienie człowieka

    określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

  • - Toście skończone ciemięgi! - zgromił Manauri rybaków. - Żeby tak blisko do siebie dopuścić wrogów!

    źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Wyspa Robinsona, 1954

    Prowadź do niej. No rusz się, ciemięgo, czegóż gały wybałuszasz?

    źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005

    Bo kochająca i władcza kobieta ma zawsze rację i bezbłędną intuicję. Wie z góry, co się wydarzy, jak ten ciemięga się zachowa i sprawi kolejne rozczarowanie.

    źródło: NKJP: Wiesław Opałek: Gdyby Kuszczak się wyprężył, Dziennik Polski, 2006-06-05

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: ż

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. ciemięga
    ciemięgi
    D. ciemięgi
    ciemięg
    C. ciemiędze
    ciemięgom
    B. ciemięgę
    ciemięgi
    N. ciemięgą
    ciemięgami
    Ms. ciemiędze
    ciemięgach
    W. ciemięgo
    ciemięgi

    Inne uwagi

    W odniesieniu do mężczyzny lub grupy mężczyzn można również użyć form rodz. m1: M. W.. lm ndepr  (ci) ciemiędzy ; M.W. lm depr  te ciemięgi ; D. lm  ciemięgów 

  • Od: niezachowanego czas. * ciemać  / * ciemić  'ugniatać, uciskać, dusić'. Znaczenie rzecz.  ciemięga  w języku ogólnym tłumaczy się przypuszczalnie pierwotnym 'człowiek oszołomiony, odurzony z powodu duszenia'. W dialektach notowane również znaczenie 'męcząca, uciążliwa praca' (prawdopodobnie od nazwy czynności: 'ugniatanie, męczenie').

CHRONOLOGIZACJA:
XVII w., Bor
XVII w., Bańk
Data ostatniej modyfikacji: 04.01.2017