ciemięga
-
pot. pejorat. osoba powolna, niezdarna i nieumiejąca poradzić sobie w życiu
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- Toście skończone ciemięgi! - zgromił Manauri rybaków. - Żeby tak blisko do siebie dopuścić wrogów!
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Wyspa Robinsona, 1954
Prowadź do niej. No rusz się, ciemięgo, czegóż gały wybałuszasz?
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
Bo kochająca i władcza kobieta ma zawsze rację i bezbłędną intuicję. Wie z góry, co się wydarzy, jak ten ciemięga się zachowa i sprawi kolejne rozczarowanie.
źródło: NKJP: Wiesław Opałek: Gdyby Kuszczak się wyprężył, Dziennik Polski, 2006-06-05
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ciemięga
ciemięgi
D. ciemięgi
ciemięg
C. ciemiędze
ciemięgom
B. ciemięgę
ciemięgi
N. ciemięgą
ciemięgami
Ms. ciemiędze
ciemięgach
W. ciemięgo
ciemięgi
Inne uwagi
W odniesieniu do mężczyzny lub grupy mężczyzn można również użyć form rodz. m1: M. W.. lm ndepr (ci) ciemiędzy ; M.W. lm depr te ciemięgi ; D. lm ciemięgów
-
Od: niezachowanego czas. * ciemać / * ciemić 'ugniatać, uciskać, dusić'. Znaczenie rzecz. ciemięga w języku ogólnym tłumaczy się przypuszczalnie pierwotnym 'człowiek oszołomiony, odurzony z powodu duszenia'. W dialektach notowane również znaczenie 'męcząca, uciążliwa praca' (prawdopodobnie od nazwy czynności: 'ugniatanie, męczenie').
XVII w., Bańk