safanduła
-
osoba powolna, niezdarna i nieumiejąca poradzić sobie w życiu
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Określenia fizyczności człowieka
sprawność i wydolność organizmu -
- poczciwy safanduła
-
[...] siedziały w kucki na dywanie przed telewizorem i pokładając się ze śmiechu, oglądały skecz o safandule, który nie potrafił wykonywać najprostszych czynności domowych, za co żona, herod-baba, ganiała go z wałkiem.
źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005
Tu mamy rodzinę na opak: ojciec safanduła pracuje w damskim sklepie obuwniczym, matka dba o paznokcie i bez przerwy ogląda telewizję, para potomków płci obojga też pewnie nie zrobi w życiu oszałamiających karier.
źródło: NKJP: Zdzisław Pietrasik: Z kogo się śmiejecie, Polityka, 2001-03-31
[...] Taraki był fajtłapą i safandułą, nigdy nie można było na nim polegać [...].
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Modlitwa o deszcz, 2002
Zachowuję się jak panna, która chciałaby kawalera przystojnego i mądrego, ale i safandułę, którym można się opiekować [...].
źródło: NKJP: Agnieszka Celeda, Jacek Sieradzki: Zawsze dużo aniołów, 2002-02-02
Jest kochana, poczciwa i straszna z niej safanduła. Odnoszę wrażenie, że pozwoliła się całkiem oczarować temu Calverleighowi.
źródło: Georgette Heyer: Zakała, 1994 (stream.doci.pl)
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. safanduła
safanduły
D. safanduły
safandułów
safanduł
C. safandule
safandułom
B. safandułę
safandułów
safanduły
N. safandułą
safandułami
Ms. safandule
safandułach
W. safanduło
safanduły
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm safanduł , B. lm safanduły . Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B. lm safandułów lub r. ż, D. lm safanduł , B. lm safanduły
-
Etymologia niejasna. Zdaniem Brück. wyraz z przyrostkiem -ula od niejasnej podstawy (jeden z przykładów słowa sztucznego, tak samo jak lafirynda, dyrdymałki i tp.).
Przytoczony przez St. Stachowskiego w Słowniku historycznym turcyzmów w języku polskim (s.v. safandalstwo) cytat z 1874 r.: Czerkiesi gwardjacy, dostawszy się do pałacu padyszacha, wkrótce nabrali najzupełniejszej pogardy dla safandalstwa [sic!] tureckiego i zaczęli lekceważyć swoje obowiązki i dopuszczać się rozmaitych szkandalów, w skutek czego wyprawiono ich do Azji, za Bosfor - zdaje się wskazywać na zapożyczenie z języka tureckiego.