wkurzyć się - Wielki słownik języka polskiego PAN

pot. zezłościć się

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

	synonimy:	wnerwić się wpienić się wpieprzyć się zezłościć się
	hiperonimy:	zdenerwować się

	Pamiętam, że kiedyś tak się wkurzyłem na ciebie za twoje antysemickie wypowiedzi, że miałem zamiar wszcząć przeciwko tobie procedurę weryfikacyjną, która uznałaby, czy wsparcie finansowe jest ci naprawdę potrzebne... źródło: NKJP: Internet
	Prawdę mówiąc, to zaczęło się od tego, że się wkurzyłem na przydziały drewna z lasów wspólnotowych. źródło: NKJP: Marek Lubaś-Harny, Gazeta Krakowska, 2004-04-16
	- Krzysiek się pierwszy wkurzył, że ktoś go okrada, na bezczelnego, a niewiele można mu zrobić - mówi jego wspólnik. źródło: NKJP: Jakub Stachowiak: Samoochrona, Polityka, 2008-02-16
	[...] Bengalczyk usiłował im wmówić, że to oni powinni zapłacić, i wkurzył się, kiedy tego nie zrobili. źródło: NKJP: Max Cegielski: Masala, 2002
	- Czego się tak drzesz? - wkurzył się Lutek. źródło: NKJP: Robert Litwińczuk: Śmieciarze, Zielone Brygady. Pismo Ekologów, 1995-12-01

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wkurzyłem się +(e)m się wkurzył	wkurzyłam się +(e)m się wkurzyła	wkurzyłom się +(e)m się wkurzyło	wkurzyliśmy się +(e)śmy się wkurzyli	wkurzyłyśmy się +(e)śmy się wkurzyły
2 os.	wkurzyłeś się +(e)ś się wkurzył	wkurzyłaś się +(e)ś się wkurzyła	wkurzyłoś się +(e)ś się wkurzyło	wkurzyliście się +(e)ście się wkurzyli	wkurzyłyście się +(e)ście się wkurzyły
3 os.	wkurzył się	wkurzyła się	wkurzyło się	wkurzyli się	wkurzyły się

bezosobnik: wkurzono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wkurzmy się
2 os.	wkurz się	wkurzcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wkurzyłbym się bym się wkurzył	wkurzyłabym się bym się wkurzyła	wkurzyłobym się bym się wkurzyło	wkurzylibyśmy się byśmy się wkurzyli	wkurzyłybyśmy się byśmy się wkurzyły
2 os.	wkurzyłbyś się byś się wkurzył	wkurzyłabyś się byś się wkurzyła	wkurzyłobyś się byś się wkurzyło	wkurzylibyście się byście się wkurzyli	wkurzyłybyście się byście się wkurzyły
3 os.	wkurzyłby się by się wkurzył	wkurzyłaby się by się wkurzyła	wkurzyłoby się by się wkurzyło	wkurzyliby się by się wkurzyli	wkurzyłyby się by się wkurzyły

bezosobnik: wkurzono by się

bezokolicznik: wkurzyć się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wkurzywszy się

gerundium: wkurzenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: wkurzać się

+	wkurzyć się	+	(na KOGO/CO) + (za CO)
+	wkurzyć się	+	(że ZDANIE \| ZDANIE PYTAJNOZALEŻNE)
+	wkurzyć się	+	(MOWA WPROST)

Prawdopodobnie eufemizm wyrazu wkurwić się